Snoekparadijs Rügen

Wat krijg je als je ongeveer 25 vliegvissende snoekvissers een lang weekend los laat op Duitslands grootste eiland Rügen?! Inmiddels weet ik dat zo’n weekend garant staat voor een flinke dosis humor, een tof gezelschap, gedrevenheid, de nodige (alcoholische) versnaperingen en – niet onbelangrijk – er wordt er ook menig visje gevangen. Kortom, er worden herinneringen gemaakt!

Eerlijk gezegd was ik nog niet echt met Rügen bezig. Op zaterdag 14 oktober kwam daarin verandering. De info-avond van Smartlures – met louter enthousiaste vliegvissers – werkte ook enorm aanstekelijk. Bewapend met vooral #8 en #9 hengels – althans dat was het advies – gaan we Rügen verkennen. Wadend door de Oostzee, met relatief kleine streamers op jacht naar snoek. Voor mij persoonlijk was het vervoer nog even een dingetje. Marc Visser kwam met het verlossende antwoord: zowel Alex Groenveld als ik konden zo bij hem instappen. Grote klasse.

Vrijdag 3 november

En aldus staat er ’s ochtends in alle vroegte een Zafira voor de deur met daarin 2 gretig ogende vliegvissers. Nog een laatste check en and off we go. Op naar Rügen! De heenreis verloopt vlekkeloos en is bovenal erg gezellig. Eigenlijk raken we niet uitgesproken over onze passie. Voor elven arriveren we op de gedachte locatie. We zien Marc Zitvast en Kelvin Leenheer net het water instappen. Wij kiezen voor de andere kant. Enigszins onwennig worden de eerste worpen gemaakt. Aangezien ik gelijk vier man langzaam richting vaargeul zie waden, besluit ik mij op de oeverzone te concentreren. Dan pas valt me op hoe helder het water hier eigenlijk is. Een eventuele snoek zou je zo kunnen zien liggen. Binnen het kwartier meldt Marc Visser de eerste snoek. Een lange worp richting het riet levert mij ook een snoek van een cm of 75 op. Altijd fijn om snel van die 0 af te zijn. Een kwartier later staat mijn teller al op drie. Volop actie hier. Geen kanjers, maar de pret is er niet minder om. Ik val met mijn neus in een grote boterberg. Mijn vangsten zijn de andere heren niet ontgaan en gezamenlijk lopen we de rietkanten af. Na een uur of wat hebben Marc, Alex en ik 14 stuks te pakken. Het aantal volgers en gemiste aanbeten is zelfs een veelvoud daarvan. De laatste uurtjes van de vrijdag gaan we voor een nieuwe locatie nabij Breege. Zo mooi deze er aanvankelijk uit zag, zo leeg onder de waterspiegel. Zelfs de kwalletjes zijn zoek. Tegen schemering pakken we de paling dan ook maar snel in. Deze eerste dag overtrof onze verwachtingen ruimschoots. Onder het genot van een lekkere homemade hamburger en een biertje (en nog een.. ) worden ’s avonds alle avonturen gedeeld. Ondertussen zien we dat Kelvin een onweerstaanbare drang heeft om brand te stichten. Dit zie je wel vaker bij jonge mannen. In de volksmond wordt dit ook wel ‘vuurzucht’ of pyromanie genoemd. Tegen elven begint het slaaptekort echt z’n tol te eisen. Ik hoef m’n bed maar aan te raken en ben weg.

Zaterdag 4 november

Brrr… wakker worden met een kater is niet mijn ding. Rond 6.30 uur sta ik naast mijn bed. Net als de rest hijs ik mij in het waadpak. Mmm.. voelt enigszins klam aan de linkerkant. Behalve de koffie slaan we het ontbijt over en stappen met het licht worden het water in. De gedachte locatie – ten westen van Breege – is vrijdagmiddag ook al bezocht door een aantal collegavissers. Zij vingen er een handjevol. Aangezien er in ieder geval snoek ligt, besluiten wij ook die kant op te gaan. We willen er de nog niet beviste stukken opzoeken. Het is er weliswaar prachtig, maar na anderhalf uur staan we nog steeds droog. Nul actie. De zon breekt door en Marc doorbreekt de stilte: “Snoek!”. Een kleintje mag z’n oma gaan halen. De worp erna is het direct weer kassa voor onze Marc. Ongelooflijk, een kwartier daarvoor visten we dit stuk al tevergeefs uit en ineens komt de boel los. Kennelijk werkt dat zonnetje echt als aanjager. De uurtjes daarna produceren aardig wat actie. Iedereen is van de nul. Toch ben ik alles behalve blij, want ondanks een reparatie blijkt m’n waadpak lek. Een verdoofde voet is het gevolg. Als ik er daarna eentje haak die als een dolle op me af komt zwemmen en ik – driftig strippend en achteruit lopend – over een steen struikel en in het water beland, ben ik er klaar mee. Nergens een steen te bekennen, maar uitgerekend hier wel. Nu ook de arm zeiknat. We besluiten dat er die middag nog een nieuw waadpak moet komen. In Bergen auf Rügen vinden we een hengelsportwinkel.

De uitbater van de hengelsportshop beveelt ons de sluis bij Lietzow aan. Op de gedachte plek – een smalle verbinding tussen twee Bodden – staat het stijf van de Duitse kloppers. Menig dooie baars (en soms zelfs snoek) hangt hier gewoon aan de broekriem. We doen er een poging, maar blijven weg van de kloppers. Een foute gok zo blijkt, want na een uur of wat vangen we slechts één jackpike. Gelukkig zit m’n nieuwe waadpak als gegoten. Op weg naar de auto zien we nog een ‘Seeadler’ overvliegen. Verder is die zaterdagmiddag er een om snel te vergeten. Bovendien hebben we een vreselijke honger. Het warme eten daarna smaakt meer dan goed. Na een gezellige avond met onder andere Jordy van der Tien en Tim van Putten zoeken we ons bed weer op. We have a plan for tomorrow.

Zondag 5 november

De lucht van verse koffie en dito broodjes vult onze kamer. En al is het ‘s ochtends vroeg, er dralen 5 vliegvissers enigszins ongeduldig in het rond. “Niets vergeten?” Auto’s worden ingepakt, check double check en gaan. Marc, Alex en ik gaan voor dezelfde plek als die van vrijdagmiddag. Eenmaal aangekomen zien we dat we het stuk voor onszelf hebben. Vol goede moed worden onze lijnen nat gemaakt. De gedachte actie blijft niet lang uit; binnen een mum van tijd staat Alex al op 3. Wat een pret brengen die gulzige snoeken. Zelfs op kniediep water komen ze je streamer halen. Prachtig om zo’n boeggolf onverbiddelijk uit het riet te zien knallen. Get ready for impact! Net als op vrijdagmiddag loopt de teller snel op. Als we ruim boven de 10 zijn, zie ik Marc en Alex van de oeverzone af richting vaargeul waden. Ik besluit nog eens terug te lopen. Immers zijn lang niet alle snoeken hier gevangen. Op een paar volgers na, weinig actie voor mij. Als ik dan mijn ‘Fluffystreamer’ – zoals Marc Visser ze spottend noemt – tegen het riet werp, wordt deze genadeloos onderschept. Ik mag aan de bak, want deze voelt duidelijk groter. Mijn #8 doet wat ze moet doen en ik mag op de foto met 95 cm snoek. Een selfie deze keer.

Ik sluit me aan bij Alex en Marc en gezamenlijk vissen we een paar spots iets verder uit de kant uit. Hier zie je overal van die ‘dambordvlekken’ op de bodem; zandbodems met afwisselend plantenresten erop. Het is opvallend dat hele stukken geen snoek opleveren en je ineens weer tegen een aantal aanloopt. Het is ook hier dat ik een aanbeet krijg van de grootste snoek die ik dit weekend heb gezien. Beduidend groter dan die 95 cm van een uur terug. Helaas blijft het bij slechts een aanbeet. It’s a beautiful day, don’t let it get away. Opvallend is dat mijn Fluffystreamers het fantastisch doen hier. Ik trek een parallel met het verhaal van Het lelijke eendje: eerst worden bespot, uitgelachen en verguisd om daarna te floreren. Bovendien gaat het om het innerlijk, niet om het uiterlijk.

Tegen de middag besluiten we een gok te nemen. We verkassen naar een onbekend stuk. Alles of niets. Het blijkt alles te zijn. Amper 5 minuten op weg of Marc mist er eentje en Alex vangt er weer een bij. Zo tikken de laatste uurtjes van de middag weg. Tegen 17.00 uur – we staan inmiddels in het donker – vang ik mijn 8e van de dag. Het is mooi geweest.

Maandag 6 november

‘Team Vision Oldenzaal’ mag nog één keer. De locatie staat ook al vast. Aldus lopen we ’s ochtends vroeg bij het licht worden tussen de akkers door richting de gedachte locatie. Hier zijn wilde zwijnen bezig geweest. Overal sporen en omgewoelde stukken grond. Voordat ik überhaupt ben begonnen, heeft Marc de eerste al te pakken. Ook Alex krijgt tot twee keer toe een aanbeet. Ze liggen er nog! Deze conclusie lijkt iets te voorbarig; de stukken daarna leveren niets op. “Hoe kan dit?! Gisteravond lag het nog vol hier!” hoor ik Alex vertwijfeld roepen. Kostbare uren verstrijken. Uiteindelijk besluiten we het verder uit de oeverzone te zoeken. Dit blijkt een gouden greep. Ongelooflijk, op een stukje van een kleine hectare liggen er tientallen bij elkaar. Onze teller loopt weer op en weer komen we ruim boven de dubbele cijfers uit. Wat een weekend, wat een locatie, wat een gezelschap! Tegen 13.00 uur is het mooi geweest. Rügen zit er weer op helaas. Tevreden. Mijn teller eindigt bij 22 snoeken. All good things come to an end. Wanneer gaan we weer?

Team Vision Oldenzaal:

Wouter Nijlant

Marc Visser

Alex Groenveld